Nakaupo si San Tomas de Aquino sa bangko harap ko. Ngayo'y may maliit na puting beanie ang kanyang suot. Nakabalik siya ng kaunti at nakahawak ng malaking braso niyang nasa likod ng bangko, subalit hindi umiikli ang mga mata niya mula sa direksyon ng tabernaculo.
Nagsabi siya: "Dumarating ako upang ipagdiwang si Hesus. Kapatid, lahat na ngayon ay umuunlad na hanggang sa kritikal at naging mahalaga. Kailangan ng Diyos ang puso ng iyong bansa. Ngayon, pinapalitan ng mga tao ang pag-ibig kay Diyos mula unang-una sa kanilang sariling pag-ibig una. Ito ay tinutukoy sa batas, sa paaralan at sa konsumerismo."
"Hindi naman kaguluhan na ang Simbahang Katoliko ay nasa ilalim ng pag-atake dito. Hindi pinapahalagahan ang mga relihiyosong tawagin. Ang himagsikan niya sa personal na banalan ay, sa karamihan, tinuturing na hindi mahalaga. Ngunit dito mo nang matatagpuan--ang susi para sa kapayapaan sa buong mundo. Ito rin ang pasaporte patungo sa kaligtasan at banalan. Ito ay Banaling Pag-ibig."
"Walang makakapasok sa Puso ng Aming Ina na si Banaling Pag-ibig nang walang pagkukumpirma ng konsiyensya. Ito ang susi para sa pagbabago--sa mga kaluluwa, bansa at mundo. Kailangan ng humihina upang sumagot sa isang ilaw ng konsiyensiya."
Nakabalik na siya at tiningnan ako niyang tuwiran. "Ang Humihina at Banaling Pag-ibig ay magkasama."