vrijdag 30 september 2022
Zielen die in de Vlammen van het Vagevuur worden geworpen
Bericht van Onze Heer aan Valentina Papagna in Sydney, Australië
Tijdens de nacht, zoals gebruikelijk, leed ik veel pijn in mijn been voor de Heilige Zielen. De engel kwam dan en nam me mee naar het Vagevuur, naar een bepaald plaats waar vooral mannen waren. We vonden onszelf in wat eruitzag als een huis, erg verwaarloosd en in puin. Binnen was een tafel die meer leek op een lange bank, waarop één lang container met ijsblokken stond, zoals je zou doen in een drinkglas.
Verbaasd om het ijs te zien, zei ik tegen de engel: “Ik heb nog nooit zo’n ijsklontjes gezien in het Vagevuur.”
De engel zei: “Weet je dat deze plaats een plek is van zeer intense lijden? De verbrande hitte is zo intensief dat de zielen het niet aankunnen. Ik heb je hierheen gebracht zodat jij hun dorst kunt stillen.”
Plotselijk kwam één heer naar voren, en anderen begonnen hem te volgen. In een zeer benauwde en geagiteerde toestand zei de heer: “Mevrouw, geef me iets om me af te koelen. Ik kan het niet meer aan! Ik kan het niet meer aan!”
Plotselijk verscheen een glascontainer met een zegel in mijn hand. Het was vol met troebel water. Ik probeerde het open te maken maar kon dat niet direct doen.
Ik zei: “Ik kan je dit vuil water niet geven. Ik zal je wat schoon water geven.”
Zijn lijden was zo ernstig dat zijn hele lichaam trilde. Hij verdween dan gewoon. Ik vroeg de engel: “Waar is hij heen?”
De engel antwoordde: “Hij kon niet langer wachten. Hij heeft geen geduld meer vanwege zijn immense lijden.”
Dan begonnen veel andere zielen naar me toe te komen, zowel mannen als vrouwen. Met uitgestrekte handen zoals bedelaars zeiden zij: “Geef ons iets om ons af te koelen.”
Ze kwamen van een smeltkroes. De heer die wegliep omdat hij het niet meer aankon, wilde onmiddellijke hulp.
Dus nam ik de ijsklontjes en legde ze in hun handen want zij smeekten allemaal om mijn hulp. Terwijl ik begon dit te doen, merkte ik op dat de ijsklontjes niet smolten in hun handen.
De ijsklontjes stellen onze offers voor die hun lijden door hun zonden verlichten. We bieden de Heilige Zielen aan Onze Heer zodat Hij hun dorst kan stillen. Dit doen we door Heilige Missen voor hen op te dragen. We kunnen ze zelfs voeten van het Heilig Altaar tijdens de Heilige Mis plaatsen, wat hun lijden zal verlichten en Onze Heer zullen Hun dorst stillen door Zijn Barmhartigheid. Voor dat Onze Heer dit kan doen, moeten we de Heilige Zielen aan Hem bieden zodat Hij Zij Zijn Barmhartigheid kan geven; anders kan Hij hen niet helpen en kunnen zij zichzelf niet helpen.
Eens je ze aan Onze Heer hebt geboden, moet je in Hem vertrouwen dat ze zullen worden bevrijd van hun verschrikkelijke lijden, en je blijft voor hen bidden.
Zo verdrietig voelend voor deze zielen, zei ik: “Heer, wees barmhartig tegen deze zielen.”
Ik dacht over hoe onbezorgd wij hier op aarde leven. We denken niet na over wat ons wachtt als we niet volgens Gods Geboden leven.
Als we berouw tonen, is God barmhartig.
Deze zielen kwamen uit een ander gebouw, en daar verrichten zij hun lijden, hun zuivering. Voor hen betekent dit niet dat ze direct naar de Hemel gaan; in plaats daarvan worden zij van daarheen overgebracht naar een ander deel van het Vagevuur. Ze zijn dus nog steeds in het Vagevuur en hebben meer gebeden en offeranden nodig omdat ze onze Heer zo veel beledigd hebben tijdens hun leven.
Hun lijden is erg verschrikkelijk en intensief. Ik werd daarheen gebracht om deze zielen te helpen, dus boden ik hen aan aan onze Heer.
Heer Jezus zei: “Ze zijn er niet meer. Vandaag worden zij van deze plaats opgeheven maar blijven nog steeds in het Vagevuur. Hun lijden is nu niet zo intensief.”
Bedankt, Heer Jezus, voor je barmhartigheid jegens deze arme zielen.